Τα αίτια κατάρευσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία υπήρξε ακμάζουσα για μεγάλη περίοδο, ωστόσο από τον τρίτο αιώνα μ.Χ. παρουσίασε σημάδια παρακμής, οφειλόμενα τόσο σε εξωγενείς όσο και σε ενδογενείς παράγοντες. Έτσι στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας οι διαφορετικές επιλογές της συγκλητικής αριστοκρατίας και της καθολικής εκκλησίας υπέσκαψαν τη δύναμη και το κύρος του ρωμαϊκού στρατού και της διοίκησης του κράτους, έχοντας ως αποτέλεσμα τις εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των διοικητών των επαρχιών, τη διαφθορά του στρατεύματος, τη μείωση των εσόδων, ακόμη και τη δημιουργία μεικτών στρατευμάτων αποτελούμενα από «βαρβάρους» (γερμανικά φύλα). Παράλληλα παρατηρούμε ότι από τους πρώτους αιώνες της χιλιετίας η αδιάκοπη μετακίνηση των λαών της Ασίας, δυτικά προς την Ευρώπη άλλαξε τον φυλετικό χάρτη. Η κάθοδος των Κελτών από Βορρά (μετέπειτα γερμανικών λαών) στα σύνορα της αυτοκρατορίας, η εξοικείωση και h συνύπαρξη με τους αυτόχθονες, οδήγησε σε ανάμιξη του ρωμαϊκού με το κελτικό στοιχείο. Όμως αυτά τα γερμανικά φύλα θα προβούν σε νέες μεγαλύτερες μεταναστευτικές κινήσεις τον 5ου αιώνα μ.Χ., αναζητώντας ασφαλέστερους τόπους, εξαιτίας της εμφάνισης και των επιδρομών των Ούννων (πρωτοφανούς αγριότητας) στη Ρωμαϊκή επικράτεια. Με το καθεστώς του «ομόσπονδου» εγκαταστάθηκαν σε εδάφη της Ρωμαϊκή επικράτειας, πρώτοι οι Βησιγότθοι (δυτικοί Γότθοι) το 416μ.Χ. (Ήταν οι πρώτοι που μετακινήθηκαν νότια για να γλυτώσουν. Απομεινάρια του Γοτθικού βασιλείου που κατέστρεψαν οι Ούννοι το 375μ.Χ. Υπό την ανοχή της Ρώμης, αναγνωριζόμενοι ως ομόσπονδοι πολίτες «φοιδεράτοι», απολάμβαναν προνόμια, εκχώρηση γης και δασικών εκτάσεων. Πολλοί λαοί μετακινήθηκαν αναζητώντας ασφαλέστερους τόπους, και με το καθεστώς του «ομόσπονδου» εγκαταστάθηκαν σε εδάφη της αυτοκρατορίας. Μετά την ήττα και αποδυνάμωση των Ούννων στα μέσα του 5ου μ.Χ. αιώνα, υπήρξε νέα μετακίνηση και εισβολές «βαρβαρικών» λαών, οι οποίοι δημιούργησαν βασίλεια, τρώγοντας τις σάρκες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτές οι επιδρομές που υφίστατο η Ρώμη από τα «βαρβαρικά» φύλα καθώς και η διάδοση του Χριστιανισμού στο παγανιστικό κόσμο και η εδραίωση του αργότερα, αύξησε το χάσμα μεταξύ τού ρωμαϊκού κόσμου, αποδυναμώνοντας και αφήνοντας μόνη της την πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία, ως μία συρρικνωμένη και παρακμάζουσα Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, καταλήγοντας στην οριστική της διάλυση το 476μ.Χ. με τη καθαίρεση του τελευταίου αυτοκράτορα του δυτικού Ρωμαϊκού κράτους, Ρωμύλου Αυγουστίλου.